tag:blogger.com,1999:blog-47847307708803405832024-03-13T20:27:19.917+05:45Ram GurungThis website is about the Ram Gurung's Personal Blog.Ram Gurunghttp://www.blogger.com/profile/14985780660219382769noreply@blogger.comBlogger15125tag:blogger.com,1999:blog-4784730770880340583.post-85591713713650648432017-07-18T23:16:00.007+05:452023-02-23T03:00:39.704+05:45बुर्जुवा शिक्षा<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<img border="0" src="https://1.bp.blogspot.com/-PDusAprkYMQ/XZvVP_IudQI/AAAAAAAASDY/aW7H6Al_1PEDKuBSiXpIXKca6QjFOSuDgCLcBGAsYHQ/s1600/burjuwa_shiksha_gurungram.com.np.jpg" width="750" />
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
भालेको डाँकसँगै<br />
बस्तीहरु ब्युँझेर<br />
टुकीहरु बल्न थालेपछि<br />
आमा भन्ने गर्नुहुन्थ्यो,<br />
“विहान भयो बाबु ! उठेर पढ् ।”<br />
मीठो निंद्राले मस्तसँग मायाँ गर्दा–गर्दै<br />
मायाँलाई कठोरतापूर्वक झट्कारेर ब्युँझदा<br />
माताका ममतामयी हातहरु<br />
मलाई झक्झकाइरहेका हुन्थे ।<br />
<br />
आध्यात्मिकताबाट विकसित<br />
सिकाई शैलीको अनुशरण गर्दै<br />
केही शैक्षिक रटानपश्चात<br />
खोरियाबारीको भीरबाट<br />
एक भारी घाँस ल्याइसकेपछि<br />
हतार हतार<br />
उसिनेका खाद्यान्नहरु<br />
पेटभित्र छचल्काउदै<br />
सरस्वतीको मन्दिर पुग्थ्यौं र<br />
सामुहिक भजनगान प्रारम्भ हुन्थ्यो ।<br />
शिक्षाका धर्मगुरुहरु<br />
आफ्नो धर्मको पालना गर्दै<br />
प्रवचन दिन्थे ।<br />
बुर्जुवा शिक्षाको बासी भैसकेका<br />
ती प्रवचनहरुमा पठित<br />
शुत्र, साध्य र सिद्धान्तका भजनहरु<br />
हामी खुब रट्थ्यौं ।<br />
<br />
गणितमा<br />
अंकगणितीय,<br />
बीजगणितीय,<br />
सुत्रहरु<br />
त्रिकोणमितीय शुत्रभित्रका<br />
Sin, Cos, Tan लगायत<br />
Cosec, Sec, Cot का शुत्रसञ्जालहरु<br />
त्यस्तै ज्यामितीय साध्य र सिद्धान्तहरु<br />
सर्लक्कै निल्थ्यौं ।<br />
नेपाली र अंग्रेजी भाषिक विषयका<br />
ब्याकरणहरु तथा साहित्यहरु<br />
बुझेर हैन, घोकेर सिकिन्थ्यो ।<br />
विज्ञानमा<br />
भौतिक विज्ञानका<br />
बल, गुरुत्वाकर्षण<br />
र चालसम्बन्धी सर आइज्याक न्युटनका<br />
चापसम्बन्धी पास्कलका<br />
धाराविद्युत र चुम्बकत्वसम्बन्धी माइकल फाराडेका<br />
अनि<br />
नाप,<br />
यन्त्र,<br />
ध्वनि,<br />
ताप तथा विशिष्ट तापधारण क्षमता<br />
र विद्युतचुम्बकीय तरंगका<br />
नियम, सिद्धान्त र शुत्रहरु<br />
त्यस्तै,<br />
रासायनिक विज्ञानका<br />
तत्व, अणु, संयुज्यतादेखि<br />
आणविक शुत्र–समीकरण हुदै<br />
प्रायोगिकदेखि औद्योगिकसम्मका विधिहरु,<br />
त्यसै गरी<br />
जीव विज्ञानमा<br />
कोषदेखि क्रोमोजोमसम्म<br />
वर्गीकरणदेखि उत्परिवर्तनसम्म आइपुग्दा<br />
चाल्र्स डार्विनका क्रमविकासका घत लाग्दा सिद्धान्तहरु,<br />
भू तथा ज्योतिष विज्ञानका<br />
भूउत्पत्तिदेखि ब्रम्हाण्डसम्म<br />
दिन, महिना र वर्षहरुसम्म<br />
लगायत यावत अध्ययनहरु<br />
पूनर्ताजगीको अपेक्षा गर्दै<br />
आज पनि मानसपटलबाट मेटिन मान्दैनन् ।<br />
<br />
यद्यपि,<br />
निकम्मा,<br />
अब्यावहारिक,<br />
अवैज्ञानिक<br />
बुर्जुवा शिक्षाले बाँडेका<br />
धुवाँले खाइसकेका<br />
प्रमाणपत्रहरका चाङ<br />
एकातिर थन्काएर<br />
खाडीको खडेरीमा<br />
खब्बुस खादै<br />
खंग्रङ्ग परेको शरीर<br />
पसिनाले लुछ्रुप्प भिजाएर<br />
‘हम्दुरिल्लाह ! माफी मुश्किला मुदिर ।’<br />
जस्ता टुटेफुटेका अरबी भाषाहरुमा<br />
मरुभूमिको तातो–रातो वालुवामाथि<br />
गैंची र वेल्चा बजारी रहेछु ।<br />
गैंचीको कोणिक हनाईमा<br />
त्रिकोणमितीय र ज्यामितीय शुत्र र साध्यको प्रभावकारिता खोजिरहेछु ।<br />
बेल्चाका विंडहरुमा मोमेन्टको नियम दाँजिरहेछु ।<br />
लागेको बलमा<br />
'F = ma' को शुत्र सजाइरहेछु ।<br />
अनि तातेका मष्तिस्कहरुमा आउने<br />
विचार, सोंच र अधुरा कल्पनाहरुमा<br />
'E = mc2' को शुत्र लगाउदै<br />
एसीको आनन्दमा मस्त निदाइरहेको हुन्छु ।<br />
<br />
अचेल,<br />
कहिलेकाही<br />
मेरा मष्तिस्कहरुमा<br />
टोनी बुजानहरु<br />
विश्व प्रसिद्ध ‘युज युअर हेड’ लिएर आउँछन्<br />
र देखाउदै सोध्न थाल्छन्,<br />
“तैले पढेको शिक्षामा मष्तिस्कसम्बन्धी त्यस्तो केही थियो, जसले सिक्ने, सोच्ने र स्मरण गर्ने तरीकामा मद्धत गथ्र्यो ?”<br />
म आश्चर्य मान्दै भन्न बाध्य हुन्छु, “थिएन होला त्यस्तो त ।”<br />
ऊ अझै सोध्दै अगाडि बढ्छ,<br />
“तैले लिएको शैक्षिक पाठ्यक्रममा मष्तिस्क र स्मरणशक्तिले कसरी कार्य गर्छ भन्ने बारेमा थियो ?<br />
अध्ययन गर्ने र सिक्ने अनेकौं टेक्निकल तरीकाहरुको बारेमा ती शैक्षिक संस्थाहरुका केही सिकाइएको थियो ?<br />
क्षमता, एकाग्रता, कल्पना र धारणाका बारेमा विश्लेषणात्मक पाठ्यवस्तु समावेश थियो तेरो शिक्षा प्रणालीमा ?<br />
सोच्ने प्रकृया र रचनात्मकताको बारेमा पढिस् ?”<br />
लगायत त्यस्तै थुप्रै के के सोध्दै थियो ऊ, मैले बुझिन ।<br />
मात्र चुपचाप,<br />
अबोध बालकझैं भएर<br />
‘छैन’ भन्ने अर्थमा असहमतिको शिर हल्लाइरहन बाध्य हुन्छु ।<br />
<br />
<b>योगी स्मृतिरोगी रामबहादुर गुरुङ ‘सर्वत्रापमानित’</b></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;">स्मृतिशैयाबाट</div><div style="text-align: justify;">स्मृतिकुटी, स्मृतिबस्ती</div><div style="text-align: justify;"><br /></div></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">www.gurungram.com.np</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">#smritisangraha #smritibasti #smritikuti #smritishaiya</div>
<!--Audio Player Tag-->
<audio autoplay="autoplay" class="player" id="smriti-basti-player" src="https://archive.org/download/BurjuwaShiksha/Burjuwa%20Shiksha.mp3">
Your browser does not support the
<code>
audio
</code>
element.
</audio>
<!--Audio Player Tag-->
</div>
Ram Gurunghttp://www.blogger.com/profile/14985780660219382769noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4784730770880340583.post-59825670446139721452015-07-18T23:22:00.005+05:452023-02-23T03:01:43.450+05:45कृत्रिम शहर<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-R_eGrtMG8ic/XxMzQAxGuNI/AAAAAAAASeM/2XMA1r0hQHUpih61PcqxhLNqxbi4RHKJACLcBGAsYHQ/s1200/artificial_city.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="1200" src="https://1.bp.blogspot.com/-R_eGrtMG8ic/XxMzQAxGuNI/AAAAAAAASeM/2XMA1r0hQHUpih61PcqxhLNqxbi4RHKJACLcBGAsYHQ/d/artificial_city.jpg" /></a></div>योगी स्मृतिरोगी रामबहादुर गुरुङ ‘सर्वत्रापमानित’</b><br />
<br />
हे हुतिहारा हो,<br />
बाँच्ने हिम्मत गर्नुपर्छ,<br />
बाँचे के के देखिन्छ यहाँ<br />
देखे के के लेखिन्छ यहाँ<br />
एक हुल कागको बथान भए पुग्छ<br />
यथार्थ पनि छेकिन्छ यहाँ<br />
<br />
यो सपना हराएको निरीह शहरमा,<br />
निर्धा लाटाहरु छन्<br />
लाटाहरुको शहरमा गाँडाहरुको राज हुदोरहेछ<br />
फुल्न नसकेका कोपिलाहरु ओइलाएर झर्दारहेछन्<br />
बजारिया प्लाष्टिकका फूलहरु कहिल्यै ओइलाउदैनन्<br />
ती दिगो सुन्दर हुदारहेछन्<br />
तिनकै सुन्दरताको बयान गरिदो रहेछ<br />
सुगन्धित पनि छ भनेर अफवाह फैलाइदो रहेछ<br />
यो कृत्रिम भ्रमपूर्ण शहर यसरी नै बाँचेको रहेछ<br />
<br />
यहाँ खुट्टा नहुनेहरु<br />
काँध चढेर सगरमाथा पुग्छन्<br />
खुट्टा हुनेहरु निरीह बनेर<br />
उसको सफलतामा<br />
ताली पिट्न बाध्य हुन्छन्<br />
आकाशबाट बर्षने पानीको सहारामा<br />
साउने भेलका खोल्साहरु<br />
बेस्सरी गर्जन्छन्,<br />
“हामी कयौं गुना बलवान छौं,<br />
शान्त सुसाईसँगै<br />
आफ्नै मन्द गतिमा<br />
अविरल बग्ने ती नदीहरुभन्दा,<br />
त्यो सागरमा उत्पन्न हुने<br />
ठूला–ठूला ज्वारभाटाहरुभन्दा ।”<br />
मलाई खित्का छोडी हाँस्न मन लाग्छ<br />
त्यो गर्जन सुन्दा,<br />
त्यो ताण्डव नृत्य देख्दा ।<br />
<br />
यहाँ गाउन नजान्नेहरु गायक बन्छन्<br />
अभिनय गर्न जाने पुग्छ,<br />
पैसाको विटो छरे हुन्छ,<br />
सिद्धान्तविहीनहरु राजनेता बन्छन्<br />
हतियार बोके पुग्छ,<br />
यथास्थितिवादीहरु ‘क्रान्तिकारी’ भइटोपल्छन्<br />
खोस्टो परिचय–पत्र देखाएर<br />
आफूलाई महान सम्झन्छन्<br />
मलाई जिज्ञासा जाग्छ<br />
र सोध्न मन लाग्छ–<br />
‘हतियारको आडमा बुर्जुवा क्रान्ति आखिर कहिलेसम्म टिक्न सक्छ ?</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-lCY0xlIcvIk/XZvlqPes7wI/AAAAAAAASEc/B1Ds-PG-FV8cL8SwisAJ2VhwihTH6c-jwCLcBGAsYHQ/s1600/lekhan_smritisangraha.jpg">
<img border="0" height="0" src="https://1.bp.blogspot.com/-lCY0xlIcvIk/XZvlqPes7wI/AAAAAAAASEc/B1Ds-PG-FV8cL8SwisAJ2VhwihTH6c-jwCLcBGAsYHQ/s1600/lekhan_smritisangraha.jpg" width="0" />
</a>
<ul>
<li>डाउनलोड गर्न <a href="https://archive.org/download/yo_kritrim_shaharma_201701/yo_kritrim_shaharma.mp3">यहाँ क्लिक गर्नुहोस्</a></li>
</ul><div><br /></div><div><br /></div><div><div style="text-align: justify;">स्मृतिशैयाबाट</div><div style="text-align: justify;">स्मृतिकुटी, स्मृतिबस्ती</div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div>www.gurungram.com.np</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br /></div>#smritisangraha #smritibasti #smritikuti #smritishaiya<br />
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: initial; background-origin: initial; background-position: 0% 0%; background-repeat: no-repeat; background-size: initial; background: url("https://1.bp.blogspot.com/-ROWkVJuw388/UUxfKbzAslI/AAAAAAAADyY/WSfw1ccoJaQ/s1600/video_background.png") 0% 0% no-repeat; height: 0px; margin: 0px auto; padding: 19px 0px 0px 7px; text-align: left; width: 0px;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="0" src="https://www.youtube.com/embed/5vQ386riXHg?feature=player_detailpage" width="0"></iframe>
<!--width: 485px; height: 350px; IFrame (width="470" height="270")-->
</div>
<!--Radio Player-->
<audio autoplay="autoplay" class="player" src="https://archive.org/download/yo_kritrim_shaharma_201701/yo_kritrim_shaharma.mp3"> Your browser does not support the <code>audio</code> element. </audio>
<!--Radio Player-->
</div>
</div>
Ram Gurunghttp://www.blogger.com/profile/14985780660219382769noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4784730770880340583.post-47017575193880275742014-09-13T13:18:00.017+05:452023-02-23T03:02:12.338+05:45आधुनिक प्रेम<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-WwKAgP8wCiE/X2TwJgeGxlI/AAAAAAAASm4/TPP594Vg7lUA9Ijr2_MmdkzpQypnC1u-ACLcBGAsYHQ/s750/Cheating%2BLove.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://1.bp.blogspot.com/-WwKAgP8wCiE/X2TwJgeGxlI/AAAAAAAASm4/TPP594Vg7lUA9Ijr2_MmdkzpQypnC1u-ACLcBGAsYHQ/w640-h342/Cheating%2BLove.jpg" width="740" /></a></div><br />विद्रोहीहरुको आक्रमक कारबाहीलाई मध्यनजर गर्दै तत्कालीन शाही सुरक्षा प्रशासनले देशभर संकटकालको घोषणा गरेको थियो । माओवादीको नाउँमा खाओवादीहरु सक्रिय रहन सक्ने स्थितिमा त्यतिबेला जसले जे गरे पनि माओवादीको नाउँ मुछिन्थ्यो । लुटपाट, हत्या, हिंसा, अपहरणका घटनाहरु सामान्यजस्तै थिए । जनताको जनधनको कुनै सुरक्षा थिएन । कतिबेला कसलाई के हुन्छ थाह हुदैनथ्यो निकै त्रासदीपूर्ण जीवन जिउन बाध्य हुनुपथ्र्यो त्यतिबेला ।</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
घरको नाजुक आर्थिक स्थितिमा वेरोजगारी समस्याले ग्रस्त भएर उसले सशस्त्र प्रहरी बलमा प्रवेश गरेको थियो । हुर्कदै गरेको प्रेमका मुनाहरुलाई ब्यारेकभित्रको बन्दी जीवनबाट विकसित गराउन त्यतिबेला ज्यादै मुश्किल हुन्थ्यो । बाहिर निस्के विद्रोहीहरुको निशाना बन्नुपर्ने जोखिम थियो । भित्रबाट त्यो सम्भव थिएन । यद्यपि प्रेमका लागि ज्यानै जोखिममा राखेर भए पनि आफ्नी प्राण प्यारी निकट भविष्यकी अर्धांगिनीसँग हरेक शनिबार भेट्न पुग्थ्यो ऊ ।<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">एकातिर बाक्लो जंगल, शान्त रमणीय चौरका केही रुखहरुले गोप्य जस्तो बनाई दिएको एकान्त त्यो स्थान प्रेम जोडीहरुका लागि एउटा डेटिङ स्थलको रुपमा विकसित हुदै थियो । त्यही स्थल थियो, जहाँ उनीहरु रुखको छेल पारेर सुमधुर प्रेमालाप गर्दै एक अर्कामा लिप्त थिए । अंगालोको न्यानोपनामा ढल्केकी उनको मुहारतिर आएका केशराशी मुसार्दै भन्थ्यो ऊ ।</div>
<div style="text-align: justify;">
“...किन तिम्रो यति धेरै मायाँ लाग्छ ? जस्तो जीवन जिउनु परेपनि ज्यानै जोखिममा राखेर भए पनि तिमीलाई नभेटी बस्नै सक्दिन सानु म त । आफू ब्यारेकमा रहे पनि मन त खाली तिमीलाई पछ्याइरहन्छ ।.....................कति अभागी है सानु हामी ?”</div><div style="text-align: justify;">
“...अँ त है । तर चिन्ता नलेऊ मेरो राज । हामीले समयको प्रतिक्षा गर्न सक्नुपर्दछ । एक न एक दिन प्रतिक्षाको मीठो फल अवश्य स्वाद लिन पाइनेछ । .... म पनि त तिमीप्रति समर्पित भएर आएको छु । ........मलाई पनि एक्लै बस्दा तिम्रो कति याद आउँछ । तिम्रो फोटो हेरेर दिन बिताउनुसिवायः मसँग अर्को उपाय हुदैन त्यतिबेला ।” काखमा पल्टिरहेकी उनी उठेर गाला–गालामा, ओठ ओठमा चुम्बन गर्न थालिन् ।</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
“..........मेरी काली ! मलाई कति मायाँ गर्छौ हगि !” भन्दै अझ वलिष्ठ अंगालोमा कस्दै चुम्न थाल्यो ।<br />
“....मायाँ मात्रै ? म तिमीलाई ज्यानै दिन सक्छु राज । तिम्रो प्राप्तिका लागि मैले सर्वस्व नै किन त्याग्नु नपरोस् । तिम्रो खुशीका लागि म ज्यानै त्याग्न पनि तयार छु ।”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
प्रेमको उन्मादमा अंगालोभित्र बेरिएर यस्तै प्रेमालापहरु हुदै थिए । एकान्तमा रुखहरुको छेलमा एक अर्काका गोप्य शारीरिक मागहरु के के थिए, के के पूरा भए, त्यो प्रेमको समर्पणभित्र उल्लेखनीय भएन ।<br />
आलिंगन र ब्यग्र सन्तुष्टिको चरणमा बेहोसझैं भएर एकअर्कामा पूर्ण लिप्त हुदा समय कतिखेर चिप्लिएर गइसकेछ, पत्तै भएन । साँझ परिसकेको थियो । बिग्रिएका कपडा र केशराशीहरु ब्यवस्थित गर्दै उनीहरु जाने तर्खर गर्दै थिए । अचानक जंगलतिरबाट हतियारधारी जत्था आएर केरकार गर्न थाले । उनीहरु त्रस्त देखिए ।</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
“भन्, तँ आर्मी होस् ? कि पुलिस होस् ?” छातीको टिसर्ट समाएर एउटाले सोध्यो ।<br />
ऊ केही बोल्न सकेन । चुपचाप रह्यो ।<br />
“ए केटी, भन्, यो आर्मी हो कि हैन ?” पक्रेको उनको हात झट्कारेर अर्कोले सोध्यो ।<br />
उनी डराईन् । एकपटक प्रेमीको अनुहारमा हेरिन् र भनिन्, “हो, तर मलाई केही नगर्नुस् । प्लीज मलाई जान दिनुस् ।”<br />
यति जवाफ आएपछि उनलाई जान दिईयो । उसले उनी गएको एकोहोरो हेरिरह्यो ।<br />
त्यसपछि शुरु भयो, उसमाथि यातना र सोधपुछ । ऊ केही बोलेन । मात्र उनी गइरहेको सम्झिरह्यो । पुगी कि पुगिन भनेर सोचिरह्यो ।</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
खोला तरेर उनी उकालो चढ्न लाग्दै थिई । गोलीको आवाज सुनियो । उनले अनुमान लगाईं, उसलाई गोली हानेर मारियो । तर उनी दुःखी भइनन् । त्यसैको एकमहिना पछि उनको अर्कै केटासँग प्रेम विवाह भएको सुनियो ।</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;"><strong><br /></strong></div><div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"><b>योगी </b></span><strong>सर्वत्रापमानित ‘स्मृतिरोगी’</strong></div><div style="text-align: justify;">स्मृतिशैयाबाट</div><div style="text-align: justify;">स्मृतिकुटी, स्मृतिबस्ती</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">#smritisangraha #smritibasti #smritikuti #smritishaiya</div>
</div>
Ram Gurunghttp://www.blogger.com/profile/14985780660219382769noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4784730770880340583.post-17578606929457705982013-10-18T22:54:00.017+05:452023-03-18T01:23:31.613+05:45मृत्युको मुखबाट उम्केर आएको मान्छे म<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
‘यो रेडियो नेपाल हो । अब ... बाट समाचार सुन्नुहोस् । ............’</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
म सानो छँदा घरमा बुवा रेडियो बजाउनुहुन्थ्यो । रेडियोबाट थुप्रै मानिसहरुको आवाज आइरहेको हुन्थ्यो । मेरो बाल–मष्तिस्कले सोच्दथ्यो, ‘...यति सानो रेडियोभित्र यति धेरै मान्छेहरु कसरी अटाएका होलान् ? कसरी सम्भव भएको छ यो ?’ कौतुहलता र जिज्ञासाका यावत लहरहरु बाल–मानसपटलमा यसरी नै घुमिरहन्थे । यद्यपि सानैदेखिको अल्पभाषी एवं अन्तरमुखी स्वभावका कारण कसैसँग सोध्ने हिम्मत गर्दिनथें ।<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-b2hiwxa1S3g/XLdZDBQ59OI/AAAAAAAARpg/gr6LoUOQeNUfvUG2HmJzTXRNLftszMP8wCLcBGAs/s1600/smritisangraha_radio.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img alt="Radio Smriti" border="0" data-original-height="417" data-original-width="600" height="222" src="https://3.bp.blogspot.com/-b2hiwxa1S3g/XLdZDBQ59OI/AAAAAAAARpg/gr6LoUOQeNUfvUG2HmJzTXRNLftszMP8wCLcBGAs/s320/smritisangraha_radio.jpg" title="Smriti Radio" width="320" /></a></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
मानसपटलमा जन्मिएका यी जिज्ञासाहरु जरा गाडेर हुर्कंदा त्यसले सही जानकारी चाहन्थ्यो । जो जानकारहरुबाट लिन सकिन्थ्यो । तर कतिपय अवस्थामा जानकारहरुबाट मात्रै प्राप्त गर्न सकिन्छ भन्ने हुदैन । बरु अवलोकन, प्रयोग र अनुभूतिको माध्यमबाट पनि केही हदसम्म प्राप्त गर्न सकिदोरहेछ । सायद त्यतिबेलाको कलिलो मष्तिस्कले अञ्जानैमा यस्तै मार्ग अपनाउन खोज्यो । एकदिन बुवा कतै टाढा जानु भएको थियो । घरमा कोही हुनुहुन्थेन । त्यही मौका छोपेर रहस्यको पोको फुकाउने सुर कसें ।</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />बुवाको रेडियो दुई टुक्रा बन्दा त्यसभित्रको परिवेश कल्पना गरेअनुरुपको थिएन । निकै फरक परिवेशमा त्यहाँ कुनै मानव अवशेष थिएन, न कुनै सांगीतिक वाद्यवादन सामग्रीहरु नै थिए त्यहाँ । बरु रेडियो त विभिन्न पार्टपुर्जाहरुबाट पो बनेको हुदोरहेछ । तिनै पार्टपुर्जा थिए त्यहाँ । यद्यपि मानवीय अनुपस्थितिको वातावरणमा त्यहाँ रहेका दुई खुट्टाले उभिने पार्टपुर्जा (क्यापासिटर) हरुलाई मानवाकृतिको रुपमा तुलना गर्न सकिन्थ्यो । ‘कलर कोडिङ’ सहित दुई खुट्टाले उभिने पार्टपुर्जा (रेजिष्टर) हरुलाई मादल, तीन खुट्टाले उभिएका काला–काला पार्टपुर्जा (ट्रान्जिष्टर) हरुलाई आधुनिक वाद्यवादनका सामग्री (ड्रम प्याड सेट), त्यस्तै चारैतिर पर्खालले घेरिएका जस्ता देखिने पार्टपुर्जा (आइ एफ टी) हरुलाई नतर्कीहरुको श्रृंगार–गृह लगायत अलि ठूलो क्षेत्र समेटेर रहेको पार्टपुर्जा (ग्याङ कण्डेन्सर) लाई त्यतिबेला रंगमञ्चको रुपमा तुलना गर्थें । यी तुलनात्मक कल्पनाचित्रले मनको कौतुहलता त केही हदसम्म साम्य पा¥यो तर जिज्ञासा नमेटिदै अर्को आपत आइलाग्यो ।</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
मलाई गालीको भयले समाइसकेको थियो । पेचकस (स्क्रु ड्राइभर) ले खोल्नुपर्छ भन्नेसमेत ज्ञान नहुदा हँसियाको चुच्चोले फटाएर खोलेको रेडियो पुनः जोडिन नसक्ने भइसकेको थियो । आत्मग्लानिले सताउन थालिसकेको थियो । मानसिक रुपमा डरले पूर्णतः डगमगाएको थिएँ, ‘अब बुवाले मार्नु हुनेभो’ भनेर । हतार हतार उक्त रेडियोलाई जस्ताको तस्तै गरी यथास्थानमा राखिदिएँ ।</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
बुवा रेडियो बजाउन खोज्दै हुनुहुन्थ्यो । यता भय–आतंक मच्चिरहेको मन डरले काँपिरहेको थियो । रेडियो बजेन । उहाँले चाल पाइहाल्नुभएछ क्यारे ! ठ्याक–ठ्याक र ठुक–ठुक पार्दै भन्नु भयो, “रेडियो कसैले चलाएको थियो ?” म झस्किएँ । हंसले ठाउँ छोडिसकेको थियो । तैपनि डरले भिजेको विरालोझै भएर काँप्दै भनेको थिएँ, “मैले चलाएको थिएँ, कसरी बज्दोरहेछ भनेर ।” तर जुन पूर्वांकलनको सम्भावित कारणले मेरो भयभीत मानसिकता सिर्जना भएको थियो, त्यस्तो ब्यवहार नपाएपछि म खुशी भएँ ।</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
शान्त नभएको जिज्ञासाले झक्झकाइरहदा थुप्रै पटक यस्तै घटनाहरु दोहोरियो । त्यसबीचमा कति पटक सही सामानलाई रद्दी पनि बनाएँ । यद्यपि त्यसले केही ज्ञान भने पक्कै प्रदान गरेको थियो । यसले मेरो शैक्षिक अध्ययनमा विज्ञानप्रतिको झुकाव बढाइदिएको थियो । जसका कारण त्यतिबेला विज्ञानसम्बन्धी सन्दर्भ सामग्रीहरु खोजी–खोजी पढ्ने बानी पनि बसेको थियो । जतिबेला साधरण सेल बनाउने विधि, विद्युतीय लेपन, ग्याँस उत्पादन, डाइनामोको नमुनाजस्ता विज्ञानसम्बन्धी पाठ्यक्रममा भएका प्रयोगहरु सामग्री जुटाएर घरमै पनि गर्ने गर्थें ।</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
पछि टुकीको उज्यालोमा जीवनको रंग छुट्याउन अभ्यस्त हाम्रा जीवनहरुमा ग्रामीण विद्युतीकरण कार्यक्रमले छुट्टै उर्जा दिएको थियो । जसका लागि गाउँमा छलफल भैरहदा देखि नै विद्युतीकरणको पूर्व परिकल्पनाले सपनामा समेत पूरै गाउँ झलमल्ल भएको देख्थें । सोही क्रममा ग्राहस्थ विद्युत परिपथ र हाउस वायरिङसम्बन्धी ब्यावहारिक ज्ञान हासिल गर्ने अवसर जुटेको थियो । इलेक्ट्रोनिक्स वस्तुभित्रको कौतुहलता इलेक्ट्रिकल्सतिर मोडिएको मनधारी ब्यक्ति अब आफ्नो दैनिक जीवनमा आइपर्ने घरायसी विद्युतीय समस्या सुल्झाउन सक्ने भैसकेको थियो । जुन त्यतिबेला ठूलै उपलब्धीजस्तै हुन्थ्यो । गाउँमा त्यस्ता किसिमका केही समस्या आइप¥यो भने छिमेकीका नाताले गुहार्दथे । आफ्नो सामाजिक दायित्व पूरा गर्नु मेरो धर्म हुन्थ्यो । एवं रीतले समयले निकै कोल्टे फेरिसकेको थियो । जीवनको बढ्दो उमेरसँगै जिम्मेवारीको पूर्वाभाष भइरहदा एसएलसी उत्तीर्ण भएपछि शहर पसें । परिस्थितिगत अभावहरुसँग सम्झौता गर्दै जीवनको जिम्मेवारी, विवशता र अभिरुचिलाई एक–आपसमा सहमति गराएर जीवनको गोरेटोमा शैक्षिक पाटोलाई एक छेउबाट हिडाउने अनि अर्को कुनाबाट जीवनयापनको जोहोस्वरुप केही गर्नुपर्ने सोंचका साथ म शहर आएको थिएँ । शहरको महंगो समयमा केही सकारात्मक कदम चालिहाल्नुको विकल्प थिएन । गुजाराका लागि सम्भावना र अभिरुचिलाई केलाउदै ‘पश्चिमाञ्चल आत्मनिर्भर टेक्निकल इन्स्टिच्युट, पोखरा’ मा इलेक्ट्रोनिक्स सामग्रीहरुको मर्मत–सम्भारसम्बन्धी तालिमका लागि भर्ना भएको थिएँ । परिस्थितिगत निरीहतालाई भित्र दबाउदा निकै उत्साह आउँथ्यो । उत्कृष्ट सिकाई हासिल गर्दै थिएँ । सिकाईका सिलसिलामा कहिलेकाही उत्साहले सीमा नाघ्दा मैले सोधिदिन्थें, “... सर यो पार्टपुर्जा केबाट कसरी बनेको हुन्छ ? ... के हामी आफैले यहीं बनाउन सक्दैनौं ?”<br />
सर भन्न बाध्य हुन्थे, “... हामीले रिपेयरिङ मात्र जान्ने हो । त्यसकारण हामीले जति सिकाउँछौं, त्यतिमात्र जाने पुग्छ ।”</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
बीचमा हाम्रो दशैं विदा भएको थियो । सबै दशैंमा गाउँ फर्कदा शहरहरु श्मशानघाटजस्तै सुनसान हुदै गईरहेको अवस्थामा म पनि गाउँ गएको थिएँ । अनावश्यक रुपमा गाउँमा घुम्न मन लाग्दैनथ्यो । घरमा यतिकै बस्न सक्दिनथें । त्यस्तैमा एकदिन म घरमै वायरिङसम्बन्धी केही गर्न खोज्दै थिएँ । ‘हुने हार, दैव नटार’ भनेझैं सावधानीका विधिहरु थाह हुदा हुदै पनि त्यस दिन ती सब गर्न मलाई जाँगर चलेन । आलस्यताले पूर्णतया मिचिसक्दा हेल्चेक््रयाईलाई प्रधान बनाएर काम शुरु गरें । काम सकिनै लाग्दा हात चिप्लिएर अचानक भित्तामा अडिएको विद्युतीय बहाव भएको सुचालक वस्तुमाथि परेछ । म त्यहीं झुण्डिएछु । अस्पष्ट आवाजमा चिच्याएको थिएँ रे । आमाले देख्नुभएछ । अतालिएर सन्तानप्रतिको ममत्वले जान्दा जान्दै पनि मलाई झम्टन आउनुभएछ । जिन्दगीमा मृत्युको मुखमा पुगिसकेको थिएँ । कसो कसो गर्दा छुटेछु । शरीर पूरै शिथिल भैसकेको थियो । नाकबाट तोरीको तेलजस्तो पहेलो तरल पद्धार्थ बगिरहेको थियो । जुन हप्तौंसम्म पनि बगि नै रह्यो ।</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
त्यसपछिका मेरा दिनहरु निकै निष्फल बने । विद्युतीय झट्काले भत्किएको मानसिकता जहाँ गएपनि पल पल झस्किरहन्थ्यो । आत्मबलमा आएको उच्च ह्रासले लाग्थ्यो, ‘अब मेरो जिन्दगी यतिमै समाप्त भैसक्यो । अब म केही गर्न सक्दिन ।’ एकोहोरो टोल्हाएर बसिरहदा पनि त्यही क्षणको अनुभूतिले डेरा जमाएर स्मृतिमा केही रहदैनथ्यो । खाना खान्थें, खाएको याद हुदैनथ्यो । हिड्न सक्थें र हिड्थें, तर हिडेको थाह हुदैनथ्यो । सुत्न त सुत्थें, तर निदाए ननिदाएको चाल पाउदिनथें । अर्धचेतन अवस्थाबाट गुज्रिरहँदा विस्मृतिका मेरा स्मृतिहरु रोगी भएर थला परेका थिए त्यतिबेला । कसलाई सुनाउने मैले यो ब्यथा ? त्यतिबेला मैले कसैलाई भन्न सक्दिनथें । समय बित्दै जाँदा विदा पनि सकिएछ । म यथास्थानमा फर्कें तर मेरो मनस्थिति पूर्वावस्थामा फर्कन सकेको थिएन । इन्स्टिच्युट जान्थें । पार्टपुर्जासँग खेल्ने मेरा हातहरु तिनको हर स्पर्शमा झस्किरहन्थे । सिकाईमा त्यति मन जागिरहेको थिएन । यद्यपि सिक्नका लागि मोटै रकम बुझाएको सम्झेर जान्थें, एउटा औपचारिकताजस्तो गरेर मात्र । उता आमा मेरै पीर लिइरहनुहुन्थ्यो, ‘यस्तो काम गर्नुभन्दा छोड्दे बाबु !’ एक मनले त भन्थ्यो, ‘जुन काममा ठक्कर खाएँ, त्यसैमा उत्कृष्ट गरुँ ।’ तर ह्रासोन्मुख आतमबलले मलाई कहिल्यै उठ्नै नसक्ने गरी गिराइरह्यो, गिराइरह्यो । मसँग हिम्मत पूर्णतः ह्रास भएको थियो । यस्तो अवस्थामा म के गरुँ ? सिकाईलाई बीचमै छोडूँ या निरन्तरता दिऊँ ?</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
लाग्छ, त्यतिबेला आमा नभएको भए सायद म आज यो संसारमा रहने पनि थिईन । तर यस धर्तीमा रहेर ज्यूँदो लाससरिको बचाई बाँच्नुपर्दाको पीडासँग म मात्र परिचित छु, एउटा हुतिहारा बनेर ।</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>सर्वत्रापमानित ‘स्मृतिरोगी’</strong><br />
(पश्चिमाञ्चल आत्मनिर्भर टेक्निकल इन्स्टिच्युट, महेन्द्रपुल, पोखराबाट)</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">#smritisangraha #smritibasti #smritikuti #smritishaiya </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<em>(<strong>द्रष्टव्यः</strong> पुराना पानाहरु पल्टाउदा आज स्मृति–डायरीमा आजभन्दा झण्डै १० वर्ष अगाडिको कहिल्यै नमेटिने यो कहाली लाग्दो घटनासँग सम्बन्धित लेखन भेटें । जसको सम्पादित अंश तत्कालीन समयमा संस्मरणात्मक रुपमा रेडियो अन्नपूर्ण ९३.४ मेगाहर्जबाट हरेक शुक्रबार बेलुकी प्रसारण हुने लोकप्रिय कार्यक्रम ‘मनको चौतारी’ बाट पनि प्रसारण भएको थियो । आज त्यही घटनास्मृति स्मृति–डायरीबाट जस्ताको तस्तै पोष्ट गरिदिएँ )</em></div>
<audio autoplay="autoplay" class="player" src="https://ia801600.us.archive.org/25/items/samachar_dhun/Samachar%20Dhun.mp3"> Your browser does not support the <code>audio</code> element. </audio>
</div>
Ram Gurunghttp://www.blogger.com/profile/14985780660219382769noreply@blogger.com0Pokhara, Nepal28.2095831 83.9855674-0.10065073617884579 48.829317399999994 56.519816936178842 119.1418174tag:blogger.com,1999:blog-4784730770880340583.post-48977499436802237092013-10-03T06:35:00.006+05:452023-02-23T03:04:42.023+05:45राष्ट्रको अर्थतन्त्रलाई लात हानेर यूएईमा मौलाएको हुण्डीको अवैध कारोवार<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><b><br />'Andres De Jesus De Leon Coxas'</b> को नाममा झण्डै २०/२० हजार दिरहाम्स्का दरले एक लाख दिरहाम्स् (वर्तमान विनिमय दरअनुसार करीब ३० लाख नेपाली रुपैयाँ) ग्वाटेमाला विप्रेषण गरियो । विदेशी ब्यक्तिसँग यत्रो ठूलो रकमी कारोवार गर्ने ब्यक्तिहरुको वास्तविक ब्यवसाय के होला भन्ने जिज्ञासाले सताइरहेकै बेला त्यसको झण्डै एक महिनापश्चात नै अर्थात २४ जुलाई, २०१३ मा सञ्चार माध्यमहरुमा समाचार आयो, ‘</div></div></div><div style="text-align: justify;"><a href="httpa://www.himalkhabar.com/?p=34587" target="_blank"><em>अमेरिका हिडेका १० जना नेपालीहरु पक्राउ, ट्रकमा लुकेर छिर्दै</em></a></div><div style="text-align: justify;"><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVXoSCl8DJa3MW7ygAWPUbuVc_zbY5OTEA6g1--B3wq0O3h1tmYRrUZqmHJeUKOzX6OxaUQpfHFXWY5mRre8so2TS4OJF8ID9k2oXxlMc7MScIjOs50m5HHXf7OxxwgqoeaHAUvYlUAo6zdpn3dz3MtHNDKo4XAwLola-_IlK1XbFfdPOJwwfvGABrQw/s800/Hundi.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="597" data-original-width="800" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVXoSCl8DJa3MW7ygAWPUbuVc_zbY5OTEA6g1--B3wq0O3h1tmYRrUZqmHJeUKOzX6OxaUQpfHFXWY5mRre8so2TS4OJF8ID9k2oXxlMc7MScIjOs50m5HHXf7OxxwgqoeaHAUvYlUAo6zdpn3dz3MtHNDKo4XAwLola-_IlK1XbFfdPOJwwfvGABrQw/s320/Hundi.jpg" width="320" /></a></div></div><div style="text-align: justify;"><em>जिज्ञासामाथि आशंकाले साम्राज्य फैलाउने खालको घटना घटेपछि कौतुहलताको सीमा रहेन । समाचार जसरी आएपनि मानव तस्करी र त्यो कारोवारबीच कुनै न कुनै सम्बन्ध हुनसक्ने अनुमान मेरो थियो । मलाई यसको बारेमा विस्तृत जानकारी लिन मन लाग्यो र आफै लागें खोजतर्फ आफ्नै तरीकाले । साधन, शैली र अख्तियारविनाको उक्त खोजबाट अन्तर्राष्ट्रिय मानव तस्कर र असामान्य तथा अस्वाभाविक आर्थिक कारोवारबीचको अन्तरसम्बन्धका बारेमा प्रमाणिक एवं आधिकारिक रहस्य खोतल्न त सकेन । यद्यपि पैसा पठाउन प्रयोग भएका नेपालीहरुलाई आर्थिक प्रलोभन देखाई भएको कारोवारको आधारमा मानव तस्करीका वैदेशिक दलालहरुसँगको मिलेमतोमा नेपाली युवाहरुलाई ठग्ने कार्यमा सक्रिय गिरोहसँग प्रत्यक्ष–अप्रत्यक्ष रुपमा यही झुण्डको पनि सहकार्य रहेको अनुमानसहितको निष्कर्ष खोजपूर्ण अध्ययनले निकाल्यो । यो भन्दा अर्को महत्वपूर्ण उपलब्धी त के भयो भने, खोज राष्ट्रको कमजोर अर्थतन्त्रलाई लात हानेर वैधानिक ढंगले सञ्चालनमा रहेका मनी ट्रान्सफर, एक्सचेन्ज तथा रेमिटहरुले दिने गरेको मौद्रिक विनिमय दरभन्दा उच्च मौद्रिक दर दिने प्रलोभनमा यूएईमा रहेका नेपालीहरुमाझ अवैधानिक तरीकाले राजस्व छली गर्दै फस्टाएको हुण्डीको कारोवार गर्ने गिरोहसम्म पुुग्न सफल भयो । खोजबाट के पनि पत्ता लाग्यो भने हुण्डीकर्ताहरुले भन्सार छली गर्दै अन्य गैह्रकानुनी क्रियाकलापहरु जस्तै सुन तस्करी, इलेक्ट्रोनिक सामानहरु जस्तै मोबाइल, ल्यापटप, क्यामेराजस्ता सामाग्रीहरुको अवैध ब्यापारिक कारोवार गर्दै आएको पनि पाइयो ।</em></div>
<div style="text-align: justify;">
<em></em><br />
<strong><em>प्रसंग–१</em></strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<em></em><br />
<em>एकदिन स्वदेश फर्कन लागेका मेरा एकजना मित्र फोनमा कुरा गर्दै थिए ।</em><br />
<em>“...एयरपोर्टमा केही समस्या आइप¥यो भने म जान्दिन नि !”</em><br />
<em>यस किसिमको वाक्यले अचानक मेरो ध्यान खिच्यो । मैले ध्यानपूर्वक सुन्न खोज्दै थिएँ ।</em><br />
<em>“त्यस्तो केही हुदैन । इन केस त्यस्तो भइहाले पनि समाधानका अरु उपायहरु छन् । तपाई धुक्क भएर जानुभए हुन्छ ।”</em><br />
<em>“हामीले खास कतिसम्म लैजान पाईने होला र ?” ऊ सोध्दै थियो ।</em><br />
<em>“लैजान पाईने जति भएपनि १० तोलासम्म सबैले लगिराखेका छन् । भन्सारले अहिलेसम्म त्यस्तो केही गरेको छैन ।”</em><br />
<em>“अनि २ वटा ल्यापटप लैजान पाइन्छ त ?”</em><br />
<em>“एउटा ब्यागमा २ वटा ल्यापटप हालेर भिरेपछि त्यहाँ कसले चेकिङ्ग गर्छ ?”</em><br />
<em>“कसो गर्नुपर्ने हो त मैले ?”</em><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<em>“सामान लिएर जानोस् । तपाई पुग्दा त्यहाँ हाम्रा मान्छेहरु बाहिर आएर बसिसकेका हुन्छन् । तपाई सामान बुझाउनोस् अनि आफ्नो दाम बुझेर हिड्ने त हो नि ।”</em><br />
<em>अन्ततः १०/१२ हजारको लोभमा ऊ त्यो काम गर्न राजी भयो र त्यसै ग¥यो । न भन्सारल कुनै चाल पायो, न अरु कसैले, न कानुनले अवैधानिक काम भन्न सक्यो ।</em></div>
<div style="text-align: justify;">
<em></em><br />
<strong><em>प्रसंग–२</em></strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong><em></em></strong><br />
<em>निकै अञ्जानपन देखाएर एकपटक मैले त्यस्तै एकजना गिरोहका सहयोगीसँग सोधें,</em><br />
<em>“हुण्डीबाट पैसा पठाउदा दर पनि धेरै नै पाइन्छ, उस्तै परे एक्सचेञ्जले लिने गरेको मनी ट्रान्सफर चार्ज पनि लाग्दैन भन्नुहुन्छ । आखिर हुण्डीको कारोवारबाट फाइदा कसरी हुन्छ र सर ? मलाई त्यति ठूलो कमाई होला जस्तो त लाग्दैन ।”</em><br />
<em>उसले हुण्डीबाट करोडौंको कारोवार हुदा मोटो रकम नै फाइदा हुने, त्यसमा पनि सरकारलाई तिर्नुपर्ने कर छल्दा वचत हुन आएको रकम सबै फाइदा नभएर के हो त ? भन्ने तर्क दिदै आफूले जानेसम्मको ब्याख्या सुनायो ।</em><br />
<em>मैले पुनः अबोधीपन दर्शाउदै जिज्ञासा राखें,</em><br />
<em>“सुनको मुल्य त जहाँ किने पनि उस्तै हुन्छ होला त ! के फाइदा होला र ?”</em><br />
<em>“के भन्नु भएको त्यस्तो ? तपाईलाई केही थाहै रहेनछ । १० तोला मात्र सुन भित्राउन सके पनि न्युनतम ६०/७० हजार फाइदा हुन्छ ।”</em></div>
<div style="text-align: justify;">
<em></em><br />
<strong><em>प्रसंग–३</em></strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<em></em><br />
<em>केही समय अगाडि म छुट्टीमा नेपाल गएको थिएँ । काम विशेषले काठमाण्डौमा रहँदा मलाई केही आर्थिक आवश्यकता खट्क्यो । तत्काल दुबईमा रहनु भएका मित्रलाई ‘पैसा पठाइदिनको लागि’ आग्रह गर्दै फोन गरें ।</em><br />
<em>भोलिपल्ट त्यस्तै ९/१० बजेतिर ०१ ४३८११७४ बाट मेरो मोबाइल नं मा फोन आयो ।</em></div>
<div style="text-align: justify;">
<em></em><br />
<em>पैसा आएको जानकारी दिदै पैसा लिन आउनको लागि दिएको लोकेशनका आधारमा गोंगवुस्थित माइक्रो वस टिकट काउण्टर पछ्याउदै त्यहाँ पुगेको थिएँ । ‘युनिफाई टु डे सेभिङ्ग एण्ड क्रेडिट को–अपरेटिभ लिमिटेड’ को नाउँमा सञ्चालित त्यस संस्थाको कार्यालयमा पुगेपछि पठाइएको पैसा हातमा त प¥यो । तर त्यसको कुनै अभिलेख नै थिएन, न रकम हस्तान्तरण गरेको भरपाई नै राखे । कालो सीसाभित्र भित्रपट्टि एकजना भद्र जस्तो देखिने ब्यक्ति टेबलमा एउटा ल्यापटप लिएर सोफामा विराजमान थियो । इन्टरनेटको भरमा त्यहीबाट हुण्डीको अवैध कारोवार भैरहेको थियो ।</em></div>
<div style="text-align: justify;">
<em></em><br />
<em>यसरी गैह्र कानुनी तवरबाट अवैध कारोवारहरु भैरहदा पनि न तिनीहरुलाई सरकारले कानुनी दायरामा ल्याउन सकेको छ । न त्यति चासो नै देखाएको छ । युएईका हकमा खुले–आम रुपमा यस्ता किसिमका राष्ट्रघाती अवैध धन्दाहरु आफ्नै आँखा अगाडि भैरहेको देख्दा–देख्दै पनि परिचय–पत्र भिरेर हिड्ने यूएईका पत्रकार महाशयहरुले उनीहरुको विरुद्धमा कलम चलाउन नसक्दा मलाई आश्चर्य लाग्छ । यूएईमा च्याउसरि उम्रेका संघ–संस्थाहरुले देखाउने गतिविधिहरु र मनोरञ्जनात्मक कार्यक्रमहरुलाई अतिरञ्जित ढंगबाट समाचार संप्रेषण गर्नुमा मात्रै सीमित हो त यूएईको पत्रकारिता ? राष्ट्रले चौथो अंगको रुपमा स्वीकारेको राष्ट्रप्रति जिम्मेवार पत्रकारिताको धर्म के यतिमा मात्रै सीमित हुन्छ ? त्यसकारण समाज वरपर हुने यस्ता विकृत्योन्मुख गलत कार्यहरुको तपाई हामी सबैबाट विरोधका आवाजहरु बुलन्द हुनु जरुरी छ । अन्यथा सुसंस्कृत समाजको शान्ति, परिवर्तन र विकास कसरी सम्भव छ ?</em></div><div style="text-align: justify;"><em><br /></em></div><div style="text-align: justify;"><em>#smritisangraha #smritibasti #smritikuti #smritishaiya #hundi #suntaskar</em></div><div style="text-align: justify;"><em><br /></em></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong><em>सर्वत्रापमानित ‘स्मृतिरोगी’</em></strong></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<em>(नोटः प्रस्तुत लेख कसैलाई काल्पनिक पनि लाग्ला । तर विल्कुल यथार्थ हुन् । म ती सबै कुराहरु सार्वजनिक गर्ने आधिकारिकता प्राप्त पत्रकार नभएकाले सम्बन्धित निकायले नै मैले उपलब्ध गराएको फोन नं को आधारमा ब्यक्तिहरु पहिचान गरोस् भन्ने अर्थमा ब्यक्तिहरुको नाम सार्वजनिक गरेको छैन । आवश्यक परे संलग्न ब्यक्तिहरुको नाम र विवरणका साथ केही तथ्यपरक प्रमाणहरु पनि उपलब्ध गराउन सक्ने जानकारी गराउदछु ।)</em></div>
Ram Gurunghttp://www.blogger.com/profile/14985780660219382769noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4784730770880340583.post-69640582724919061402013-09-18T23:36:00.008+05:452020-09-20T23:48:27.851+05:45हिजो सँगै हिड्ने मान्छे अञ्जान भएछ<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-ZadS6-Zdnqk/X2d2AiFAvRI/AAAAAAAASno/kvxTIitpiR0aD6p3mNz_hmz5V7W1t3w8QCLcBGAsYHQ/s2048/love_partner.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1365" data-original-width="2048" src="https://1.bp.blogspot.com/-ZadS6-Zdnqk/X2d2AiFAvRI/AAAAAAAASno/kvxTIitpiR0aD6p3mNz_hmz5V7W1t3w8QCLcBGAsYHQ/s320/love_partner.jpg" width="760" /></a><span style="text-align: left;"><span style="color: #0000ee;"><u> Sangai Hidne </u></span></span></div><br />हिजो सँगै हिड्ने मान्छे अञ्जान भएछ<p></p><p>तिनै सामन्तीको प्यारो सन्तान भएछ</p><br />सडकमा शिर फुट्दा डुब्थ्यौं रगतमा<br />त्यही खुन उसलाई वरदान भएछ<br /><br />सोच्दै नसोचेको सत्ता, शक्ति हात पर्दा<br />‘लुरे’ पनि आज यहाँ वलवान भएछ<br /><br />जल्दा–बल्दा युवाहरु विदेशिए पछि,<br />काम गर्ने ठाउँहरु सुनसान भएछ<br /><br />स्वाभिमान बेचिएर, देश भत्किएर<br />उपनिवेशको छुट्टै पहिचान भएछ<br /><br />यौटै झण्डामूनि बस्ने नेपालीको गीत<br />फेरि पनि ब्यक्तिवादी गुणगान भएछ<br /><br /><br /><b>योगी स्मृतिरोगी रामबहादुर गुरुङ ‘सर्वत्रापमानित’</b>Ram Gurunghttp://www.blogger.com/profile/14985780660219382769noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4784730770880340583.post-52356296157219395662013-08-20T06:31:00.012+05:452023-03-18T01:51:22.757+05:45के राष्ट्रप्रति जिम्मेवार पत्रकार महासंघसँग जवाफदेहिता छ ?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
“सर आज हुन्डीमा रेट कति छ ?” अभिवादनको औपचारिकता सकिनासाथ उसले सोध्यो, म छक्क परें ।<br />
“त्यस्तै सत्ताइस दश/सत्ताइस पन्ध्र दिन मिल्छ, सत्ताइस भन्नोस् न । ......कति छ र एमाउण्ट ?”<br />
“एमाउण्ट त सबैको गरेर जम्मा पन्ध्र÷बीस जति मात्र हुन्छ होला । ....त्यहाँ दुई÷चार जनाले पठाउने भन्दै थिए के ।”</div>
<div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">
माथि प्रस्तुत वार्तालापका वाक्यहरु कुनै कल्पना गरेर लेखिएको वाक्य नभई हाम्रै परिवेश वरिपरि बोलिएका वाक्यहरु हुन् । प्रकृतिले यस्ता मानवीय क्रियाकलापहरुमाथि निगरानी राख्न मानवीय ताण्डव नृत्य प्रस्तुत भइरहने हर स्थानहरुमा प्राकृतिक रुपमै स्वचालित मूर्त ‘भ्वाइस तथा भिडियो रेकर्डर’ राखिदिएको भए आज मैले त्यसलाई ‘रिप्ले’ गरेर सबैसामू प्रदर्शन गराईदिन सक्थें । तर प्रकृतिको यस किसिमको कमजोरीमाथि फाइदा उठाउने प्रयासमा मानिसहरु दिन प्रति दिन तल्लीन छन् । अझ प्रकृतिकै सिर्जना मानिसबाट प्रकृतिको नियमहरुलाई चुनौति दिदै प्रकृतिमाथि विजय हासिल गर्ने असम्भव प्रयास यहाँ भईरहेको छ ।</div>
<div style="text-align: justify;">
आफूलाई ‘पत्रकार हुँ’ भन्न रुचाउने एकजना परिचित महानुभावबाट अचानक अप्रत्यासित रुपमा अनपेक्षित यस्ता अवैधानिकतालाई प्रश्रय दिने खालको वार्तालाप सुन्नुपर्दा म एकपटक त झसंग भएँ । पत्रकार र पत्रकारितामाथिको मेरो उच्च सम्मान, विश्वास, श्रद्धा र आस्था एका–एक वेहोस भएर डङ्रंग ढल्यो । यसले मलाई सिंगो पत्रकारिता जगतमाथि नै प्रश्न चिन्ह उठाउन बाध्य बनायो ।</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
म सोच्दथें, राष्ट्रले चौथो अंगको रुपमा स्वीकारेर सम्मान दिएको पत्रकारिताभित्र आवद्ध ब्यक्तिहरुमा बौद्धिकता, वैचारिकता र परिस्थितिगत विश्लेषणात्मकता हुन्छ । उनीहरुबाट खोजपूर्ण पत्रकारिताद्वारा समाजमा हुने गरेका यस्ता किसिमका मौलाउदो अवैधानिकताभित्रको विकृति, विसंगतिको विरुद्धमा, समाजमा भए घटेका गलत घटनाहरुलाई सिर्जनशील कलमको सहाराले समाजकै अगाडि छर्लंग पारेर प्रकाशमा ल्याइन्छन् र उनीहरुले गलत प्रवृत्ति, कुसंस्कार र कुकार्यलाई निरुत्साहित गर्न सिंगो समाजलाई त्यसप्रति सचेत गराएर सभ्य, सकारात्मक र समुन्नत समाज निर्माणका लागि सही दिशा–निर्देश गरिरहेको हुन्छ । तर यहाँ बुई चढेर बहादुर बनेका पत्रकार भनाउदाहरु त्यस्ता घटनाहरुमाथि कलम चलाउदैनन्, डराउछन् बरु आफै संलग्न हुन पनि पछि पर्दैनन् । पीत पत्रकारिताद्वारा पालिएका उनीहरु स्वार्थको पत्रकारिता गर्छन् । अनि भन्न लाज मान्दैनन्, “म पत्रकार हुँ ।” के पत्रकारिताको धर्म यही हो त ?</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
यस्तै प्रसंगमा मैले एकपटक पत्रकार महासंघमा आवद्ध जिम्मेवार एक ब्यक्तिसँग स्वतन्त्र पत्रकारिता र पत्रकारको वर्तमान अवस्थाका बारेमा अनौपचारिक भलाकुसारीका क्रममा केही गुनासो पनि गरेको थिएँ । ब्यक्तिको नाउँ तोक्नु जरुरी छैन किनकि पत्रकार महासंघले कार्यगत मुल्यांकनद्वारा नै दिएको एउटा जिम्मेवार पदमा रहनुहुन्छ उहाँ । तर स्वतन्त्र पत्रकारिताको नारा लगाएर स्थापना भएको पत्रकार महासंघको जिम्मेवार ब्यक्तिबाट नै स्वतन्त्र पत्रकारिता भनिएता पनि यथार्थमा पत्रकारिता कहिल्यै स्वतन्त्र रहन नसक्ने अभिब्यक्ति आएपछि म एकपटक नराम्ररी मर्माहत भएँ । यूएईमा रहेको पत्रकार महासंघमा आवद्ध रहेका ब्यक्तिहरुको प्रसंगमा आवद्धताको मापदण्डका बारेमा गरेको सवालमा ‘छापाखानामा मेसिन चलाउने मजदूरदेखि पत्र–पत्रपत्रिका वितरण गर्नेसम्मका ब्यक्तिहरुलाई पत्रकार मान्नुपर्छ’ भन्ने खालको अर्को अभिब्यक्ति आएपछि फेरि अर्कोपटक नराम्ररी पछारिएँ ।</div>
<div style="text-align: justify;">
एकपटक कतारका केही परिचित पत्रकारहरुसँग मजदूरहरुको सेवा र कूटनैतिक सम्बन्ध विस्तारका लागि कतार पुग्दा आफूलाई सगरमाथा पुगेको भान भएर अस्वाभाविक र अपाच्य ढंगबाट कुर्लिदा मानवता गुमाएकी राजदूत मायाँकुमारी शर्माले कतारी भूमिमा कार्यरत मजदूरहरुलाई गरेको असहयोग र अजिम्मेवारपूर्ण दुब्र्यवहारका विरुद्ध आधिकारिकता प्राप्त पत्रकारहरुले कलम चलाउनुपर्छ भन्ने आग्रह गरिरहदा अनुरोधलाई वेवास्ता गरेर खास त्यस्तो कदम चाल्न हिच्किचाएका थिए । के यस्तै हुन्छ त पत्रकारिता ? यस प्रसंगमा दीपक भेटवालजी त्यस्ता महान ब्यक्ति हुन्, जसले स्वतस्फूर्त रुपमा जोखिमका वावजूद पनि आफ्नो निर्भीक कलम चलाएका थिए । म उहाँप्रति यतिबेला स–सम्मान सलाम ठोक्न चाहन्छु ।</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
यतिबेला म आफ्नै प्रवासी परिवेश वरिपरि घुमिरहेको छु । यी यथार्थहरु भनिरहँदा मैले सम्पूर्ण पत्रकारिता जगतलाई नै अपमान गर्न खोजेको हैन । कुनै ब्यक्तिप्रतिको ईष्र्या र विरोध पनि हैन, मात्र पत्रकारिताभित्र हावी गलत प्रवृत्तिको विरोध गर्न खोजेको हुँ, जुन आवश्यक मात्र नभई अपरिहार्य पनि हुन्छ । यहाँ त्यस्ता क्षमतावान, जिम्मेवार र निर्भीक पत्रकारिता गर्ने ब्यक्तिहरु पनि नभएका हैनन्, जसको म मुक्त कण्ठले प्रशंसा गर्दछु । माई संसार डटकमका पत्रकार सालोक्य, लेखक, साहित्यकार तथा पत्रकार खगेन्द्र संग्रौला जसको नाम सुन्नासाथ श्रद्धाले मेरो शिर झुक्न बाध्य हुन्छ । त्यस्तो पो पत्रकारिता ! तर यस किसिमको पत्रकारिता गर्ने प्रवासका फेसबुके र अनलाइन पत्रकारिताबाट हामीले के अपेक्षा गर्ने ? असत्य र अपुष्ट समाचारबाट भ्रमपूर्ण जीवन कति बाँच्ने ? भाषा र साहित्यको दख्खल नभएका लेख्नै नजान्ने र नलेख्नेहरु पहूँचको सिफारिसले प्राप्त गरेको परिचयपत्रको आधारमा पत्रकार बनेका छन् यहाँ । राष्ट्र निर्माणमा पत्रकारिताको पनि उत्तिकै महत्वपूर्ण भूमिका हुन्छ, यस किसिमको संस्कारबाट कस्तो किसिमको नयाँ नेपाल बन्न सक्ला, के अपेक्षा गर्ने ? पत्रकार महासंघसँग जवाफदेहिता छ ? पत्रकार महासंघसँग के मुल्यांकन गरेर संस्था शुद्धिकरण गर्ने छ हिम्मत ? तसर्थ सभ्य, समुन्नत र सुसंस्कृत समाज निर्माणका लागि सबैले आ–आफ्नो स्थानबाट सक्दो पहल गरौं, यसैबाट सबैको हित हुनेछ ।</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<strong>सर्वत्रापमानित ‘स्मृतिरोगी’</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
(प्रवासको कटु–यथार्थ अनुभूति)</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">#smritisangraha #smritibasti #smritikuti #smritishaiya #fnj #patrakarmahasangh #nepalpatrakarmahasangh<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-U8t2OY2jFxU/XZvrz2vMfDI/AAAAAAAASFE/zKGaHW44AH0koyfnQCU-4XstPetp6ZFGgCLcBGAsYHQ/s1600/black_money_smritisangraha.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="0" data-original-width="0" height="0" src="https://1.bp.blogspot.com/-U8t2OY2jFxU/XZvrz2vMfDI/AAAAAAAASFE/zKGaHW44AH0koyfnQCU-4XstPetp6ZFGgCLcBGAsYHQ/s320/black_money_smritisangraha.jpg" width="0" /></a></div>
<br />
<img border="0" height="0" src="https://1.bp.blogspot.com/-2gVgW1eQ-iw/XZvj_D0yT6I/AAAAAAAASEQ/jgAOlh-D2Ekm6AkxWiTSqu5Hn-_xqzZawCLcBGAsYHQ/s1600/nepal_patrakar_mahasangh_FNJ_smritisangraha.jpg" width="0" />
</div>
</div>
Ram Gurunghttp://www.blogger.com/profile/14985780660219382769noreply@blogger.com0United Arab Emirates23.424076 53.847818-4.886157836178846 18.691567999999997 51.734309836178845 89.00406799999999tag:blogger.com,1999:blog-4784730770880340583.post-49154207636251403792012-11-11T23:03:00.014+05:452023-03-18T02:09:49.717+05:45किन आउछस् याद मलाई रुवाउन<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
विभिन्न असहमतिका वुँदाहरुमा सहमति गर्ने प्रयासका वावजूद पनि वार्ता भंग भई उनीसँग बिछोडिएपछि निरर्थक जीवन लिएर घर, परिवार, आफन्त सब त्याग गरी गन्तव्यहीन यात्रामा निस्किएको यात्री म । कहाँ जाने, के गर्ने, के खाने, केही निश्चय थिएन । </div>
<div style="text-align: justify;"><a href="https://3.bp.blogspot.com/-vfiQiuXmCdE/UlSGw6iL9II/AAAAAAAAEw0/5I_Y-Y77a8w/s1600/bides-logne-full.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://3.bp.blogspot.com/-vfiQiuXmCdE/UlSGw6iL9II/AAAAAAAAEw0/5I_Y-Y77a8w/s16000/bides-logne-full.jpg" /></a>
</div><div style="text-align: justify;">बसस्टपमा पुग्दा यात्रुहरुको प्रतिक्षामा लामवद्ध रहेका यात्रुबाहक गाडीहरु छुट्ने तरखरमा देखें । बसका कन्डक्टरले चिच्याउदै थियो, कुनै ठाउँको नाम फलाकेर । पूर्व जाऊँ या पश्चिम जाऊँ भन्ने अन्यौलपूर्ण मनको द्धिविधा चिर्दै अनायासै पूर्वतर्फ फर्केको एउटा गाडीभित्र छिरें र एउटा सिट पनि ओगटी हालें । केही समयमै गाडीे विस्तारै अगाडि बढ्यो र आफ्नो रफ्तार कायम गर्दै विभिन्न घुम्ती र दोवाटोहरु पार गर्न थाल्यो । भावावेगका छालहरु मभित्र उठी नै रहेको थियो, जसले कतिबेला यी आँखाहरु सजल हुन्थे, पत्तै पाउदिनथें । देख्ने र पीडानुभूति गर्न सक्नेहरुले भग्न र दग्ध हृदयको ब्यथानुभूतिको सहजै अनुमान लगाए होलान् । तैपनि त्यो हालतमा आफूलाई अन्य यात्रुहरुको नजरबाट जोगाउने प्रयत्न गर्दै सम्हाल्न खोज्थें ।</div><div style="text-align: justify;"><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
बसमा रहेका यात्रुहरु आ–आफ्नै तरीकाले यात्रारत थिए । कोही आपसमा कुरा गरिरहेका थिए । कोही प्रविधिको उपहारका रुपमा हातमा परेको आधुनिक प्रचलनमा रहेका मोबाइलबाट कानसम्म पुग्ने इयरफोनको ठोसो कानमा ठोसेर मौनतामा रमिरहेका थिए । सबैको योजना थियो, गन्तव्य थियो, लक्ष्य थियो । तर ती यात्रुहरुको भीडमा म एक्लो मात्र त्यस्तो ब्यक्ति थिएँ । जसको कुनै निश्चित लक्ष्य, योजना र गन्तब्य थिएन । वैराग्यताले विक्षिप्त बनेको म मौनताभित्र भावना र वेदनाका संवेगहरुसँग बरालिएर कहिले वगरको कल्पनामा कहालिन्थें त, कहिले नगरको सपनामा सम्हालिन्थें । मन र मष्तिस्कसँगको सोझो सञ्चारमा खेल्न पाएका ती निस्फिक्री भावनाहरुसँग रुँदा र रम्दा ख्यालै गरिएनछ, गाडीले लामै दुरी नाघिसकेको रहेछ । गाडीको घट्दो गतिसँगै वास्तविकताले भत्काएको भावनात्मक संसारभित्रको मेरो एकतमासपन पनि भंग हुन पुगेपछि बाहिरतिर हेरें । सुन्दर घरअगाडि सजावटयुक्त गाडीहरु र कार भर्खरै रोकिएका जस्ता देखिन्थे । बाजाको सुमधुर ध्वनि आइरहेको थियो । जुन सबैलाई रमझमपूर्ण लागेपनि यो स्मृतिरोगीलाई पट्यार लाग्दो लागिरहेको थियो । जन्तीहरु भर्खरै गाडीबाट झर्दा सडक पूर्ण रुपमा भरिएको थियो । जसका कारण गाडीको गतिह्रास भएकोे थाह भयो ।</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
गाडीको झ्यालबाट विना अर्थ भीडतिर टोलाइरहेको थिएँ, अचानक मेरो नजर कारमा पुगेछ । वेहुला–वेहुली कारबाट ओर्लदै थिए । दृष्य मलाई अपत्यारिलो लाग्यो । ‘हँ, म सपनामा त छैन ?’ चिमोटेर आफैसँग प्रश्न गरें । भ्रमपूर्ण स्थितिमै फेरि प्रश्न गरें, ‘किन मलाई यस्तो भइरहेछ ?’ आखिर दृष्य वास्तविक थियो, भ्रम थिएन । घुम्टोभित्र लुक्ने सुन्दर नारी मुहार तिनै मेरी हुन नसकेकी प्रेमिकाको थियो । उनले त देखिनन् तर मैले गाडीभित्रबाट उनलाई निकैबेर हेरिरहें, हेरिरहें । हेर्दा हेर्दै मभित्र के के भयो, भयो । रिंगटा लागेर आयो । टाउको बोझिलो भयो । सिटमा अडिन नसकेर वेहोसीमा डंग्रङ्ग अगाडिको सिटमा ठोकिन पुगेछु । ब्युँझदा म त सपनामा पो रहेछु । उठेर मनमनै भनें, ‘किन आउँछेस् सपना तँ, मलाई यसरी रुवाउन ?’</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><b>योगी </b></span><strong>सर्वत्रापमानित ‘स्मृतिरोगी’</strong></div><div style="text-align: justify;"><div>स्मृतिशैयाबाट</div><div>स्मृतिकुटी, स्मृतिबस्ती</div><div><br /></div></div>
<div style="text-align: justify;">
(विहानीको सपनाको दृष्य सम्मिश्रण गर्दै)</div>
</div>
Ram Gurunghttp://www.blogger.com/profile/14985780660219382769noreply@blogger.com0Nepal28.394857 84.124007999999989-2.1742660113618051 48.967757999999989 58.9639800113618 119.28025799999999tag:blogger.com,1999:blog-4784730770880340583.post-37663014891103973962011-09-12T20:45:00.004+05:452023-03-18T01:22:12.085+05:45अन्त्य: एउटा प्रेम गर्ने मनको इहलीला<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<b>योगी स्मृतिरोगी रामबहादुर गुरुङ ‘सर्वत्रापमानित’</b><b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-P71tNNlOu3w/VDwmiD7tkHI/AAAAAAAAKv8/PiNMo6kti9U/s1600/shubh%2Bbibaha.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Wedding Ceremony" border="0" src="https://2.bp.blogspot.com/-P71tNNlOu3w/VDwmiD7tkHI/AAAAAAAAKv8/PiNMo6kti9U/w640-h388/shubh%2Bbibaha.jpg" title="Shuva-Bibaha" width="770" /></a>रंगी–चंगी सजावटहरुले घर–आगन सजिएको थियो । गेटमा टाँगिएको रातो ब्यानरमा लेखिएको थियो–‘शुभ–विवाह, स्वागतम’ । स्वागतार्थ बनाइएको गेटबाट मानिसहरुको बाक्लै आवत–जावत थियो । घरमा निकै देखिन्थ्यो । बाजा–गाजा घन्कन थालिसकेको थियो । उता गाउँका युवा–युवतीहरुले रोधीघर जमाइसकेका थिए । यता पञ्चेबाजामा नाच्नेहरुको पनि उत्तिकै घुइँचो थियो ।</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“यता खाना ल्याऊ ।”</div>
<div style="text-align: justify;">
“यता तरकारी चाहियो ।”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
छुट्टै किसिमको माहोलमा सबैको मन निकै प्रफुल्ल थियो । यस्तो लाग्थ्यो कि संसारमा आजको दिन कोही दुःखी छैन । सब मस्त रमाइरहेका थिए । तर घायल मनभित्र उठेका आवेग–प्रवेगका उतारचढावपूर्ण छालहरुलाई जवरजस्ती दमन गरेर निमन्त्रणामा पुगेको ऊभित्रको पीडा कसले देख्न सक्थ्यो र ? बाजाको तालको रोमाञ्चकतामा लठ्ठ परेको घेराबन्दी भीड चिर्दै कहिल्यै ननाच्ने ऊ बीचमा छि¥यो र नाच्न थाल्यो, पञ्चेबाजाको तालमा । उसको वेढंगको नचाईमा कति त हाँसें पनि होला । तर उसलाई कुनै पर्वाह थिएन ।</div>
<div style="text-align: justify;">
‘सिन्दुर हाल्ने बेला भयो अरे ।’ भीडबाट कसैले भन्यो ।<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
उसको कानसम्म ठक्कर खान पुगेको यो आवाजले उसको अनुहारको रंग बदलिन थाल्यो । मानिसहरु बेहुला–बेहुलीको वैवाहिक कार्यक्रम भइरहेको स्थलतर्फ जान थाले । ऊ पनि लुरुलुरु त्यतै लाग्यो । सिन्दुर भर्ने काम सकिइसकेको रहेछ । भावशून्य मुद्रामा भीडमा आफूलाई लुकाउँदै उसले रंगिसकेको उनको सिउँदोमा एकतमासले हेरिरह्यो । उसको आँखाभरि आँसु छल्किसकेको थियो । अनुहारको भाव लुकाउन असक्षम थियो ऊ । विगतमा उनैले दिएको रुमाल झिकेर कसैले नदेख्ने गरी आँसु पुछ्यो । मानिसहरु भीडमा खासखुस गर्दै थिएँ । त्यतिबेला ब्यथित हृदयभरि यस्तै गीत गुञ्जिरहेको थियो ।</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
‘...................</div>
<div style="text-align: justify;">
.............</div>
<div style="text-align: justify;">
आफ्नै छायाँलाई,</div>
<div style="text-align: justify;">
एक चिम्टी सिन्दुरले खोस्यो मायाँलाई ।’</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-Ey-zsbTpeuc/VDwmg-kqIXI/AAAAAAAAKv0/3MBiYxPIoSs/s1600/bibaha.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://1.bp.blogspot.com/-Ey-zsbTpeuc/VDwmg-kqIXI/AAAAAAAAKv0/3MBiYxPIoSs/s1600/bibaha.jpg" width="770" /></a>शरीरमा लागेको घाउलाई मल्हम–पट्टी गरे निको हुन्छ । मनमा लागेको चोट केले कसरी निको पार्ने ? मेडिकल साइन्सले हालसम्म पनि पत्ता लगाउन नसकेको मनको पीडा भुलाउने काम गर्छ मदिराले । तड्पनका पीडाहरु भुल्न विगतमा नियमितै जसो मदिरा सेवन गरेपनि आज जति उसले कहिल्यै पिएको थिएन । खुशी भएर हो या दुःखी भएर, आज उसले अत्याधिक रक्सी पिएको थियो ।</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
उता गाउँका युवा–युवतीहरुले रोधीघरमा फेरि रोधीभाका हाल्न थालिसकेका थिएँ । खुट्टा लर्खराउदै लाग्यो ऊ पनि त्यतैतिर र नाच्न थाल्यो । रातभर चल्यो रोधीघरको घम्साघम्सी युवा–युवतीहरुका बीच । ऊ त्यही रोधीघरको मादलुको तालमा मात थप्दै आफ्नै सुरमा रातभर नाचिरह्यो । विहानीपख रोधीघर विसर्जन भयो, सबै आ–आफ्ना बाटो लाग्न थाले । ऊ पनि लर्खराउदै आफ्नो बाटो समात्यो । नसाले उसलाई छोडेको थिएन, बरु प्रभाव जमाउन थालेको थियो । उसलाई वान्ता हुन शुरु भयो । मातेको शरीरमा शिथिलता छायो, खुट्टाले हिड्ने सामथ्र्य पूर्ण रुपमा गुमाएको थियो । कहिले कुनातर्फ, कहिले छेउतिर लर्ख<span style="text-align: left;">राउदै ऊ अगाडि बढ्न थाल्यो ।</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“छि, कस्तो गन्हाएको !”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“खाएपनि शरीरले सहने गरी खानुपर्छ नि ।”</div>
<div style="text-align: justify;">
“त्यसको बाउको मूत खानेहरुले खान थालेपछि कहाँ चाल पाउँछन् र ?”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“...मर्न नसकेको हैजा ! ...हेर, बाटो–बाटोमा के विधि गरेको !...त्यसलाई ठक्लक्कै मर्न परोस् ।”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
बाटो हिड्नेहरुले उसलाई यसरी सराप्दै हिड्थे ।</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
तीन चार दिनपछि गोठाला गएका गाउँका केटाकेटीहरुले बाटोमूनि झ्याङभित्र कपडाजस्तो केही देखेछन् । नजिक गएर हेर्दा उनीहरु कहालिए । त्यहाँ उसैको अनुहारको रंग उडिसकेको रक्ताम्मे शरीर लडिरहेको थियो ।</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div>स्मृतिशैयाबाट</div><div>स्मृतिकुटी, स्मृतिबस्ती</div><div><br /></div><div>#smritisangraha #smritibasti #smritikuti #smritikuti #smritishaiya</div></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>(पुनश्चः माफ गर्नुहोला, विवाह उत्सव कस्तो हुन्छ मैले प्रत्यक्ष रुपमा आजसम्म उपस्थित हुने कुनै अवसर भेटेको छैन ।)</i></div>
</div>
<audio autoplay="autoplay" class="player" src="https://drive.google.com/uc?export=download&id=0B_gzoGauh7PHck9oYTlyUnk3ejA"> Your browser does not support the <code>audio</code> element.</audio></div>
Ram Gurunghttp://www.blogger.com/profile/14985780660219382769noreply@blogger.com1Doha, Qatar25.2854473 51.531039799999988-3.0247865361788442 16.374789799999988 53.595681136178847 86.687289799999988tag:blogger.com,1999:blog-4784730770880340583.post-27892499823452545482011-02-15T00:12:00.004+05:452022-09-15T02:52:26.989+05:45पग्लिएनौ पत्थर<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-uekEh-u3Skg/XxNFEP2C5PI/AAAAAAAASfQ/DDQkUfsxFUk6szpk6jiM6F2i2osKYktMgCLcBGAsYHQ/s920/writing.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="546" data-original-width="920" src="https://1.bp.blogspot.com/-uekEh-u3Skg/XxNFEP2C5PI/AAAAAAAASfQ/DDQkUfsxFUk6szpk6jiM6F2i2osKYktMgCLcBGAsYHQ/d/writing.jpg" /></a></div>
<div style="color: blue; text-align: left;">
<span style="color: black;">नौनी ठानी मायाँको राप जतिसुकै सेकेपनि,</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: black;">पग्लिएनौ पत्थर् पत्र रगतले लेखेपनि</span></div>
<div style="text-align: left;"><span style="color: black;">
</span></div>
<div style="text-align: left;"><span style="color: black;"><br /></span></div><div style="text-align: left;">
<span style="color: black;">कति लेखें प्रेमपत्र कति चाहें भेट्न भनी</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: black;">भेट हुँदा मनभरि कुराहरु मेट्न भनी</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: black;">मेरा पत्रहरु त्यसै नपढेर फेकेपनि,</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: black;">पग्लिएनौ पत्थर पत्र रगतले लेखेपनि</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: black;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: black;">लाग्दैनथ्यो तिमी यतिसम्म कठोर बन्न सक्छ्यौ</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: black;">चोखो मायाँ मेटाएर यति साह्रै भन्न सक्छ्यौ</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: black;">मेटेपनि मेरो मायाँ माथि लात टेकेपनि</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: black;">पग्लिएनौ पत्थर पत्र रगतले लेखेपनि</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: black;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: black;">मेरा प्रेमपत्रहरु त्यसै च्याती फेकेपनि,</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: black;">पग्लिएनौ पत्थर, पत्र रगतले लेखेपनि</span><br />
<span style="color: black;"><br /></span><b>योगी स्मृतिरोगी रामबहादुर गुरुङ ‘सर्वत्रापमानित’</b></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;">स्मृतिशैयाबाट</div><div style="text-align: justify;">स्मृतिकुटी, स्मृतिबस्ती</div></div>
</div>
Ram Gurunghttp://www.blogger.com/profile/14985780660219382769noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4784730770880340583.post-31808204650106613022010-09-13T13:15:00.007+05:452023-03-18T01:38:18.064+05:45क्रान्तिकारी<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-mmkkHAzGhmg/XwOFhUZo1II/AAAAAAAASYc/8HnsuXZcBZMrqF5fF1kPCKLJuZWMfTk3ACK4BGAsYHg/s800/krantikari.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="560" data-original-width="745" src="https://1.bp.blogspot.com/-mmkkHAzGhmg/XwOFhUZo1II/AAAAAAAASYc/8HnsuXZcBZMrqF5fF1kPCKLJuZWMfTk3ACK4BGAsYHg/s320/krantikari.jpg" width="745" /></a></div>
<div style="text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><b>योगी </b></span><strong>सर्वत्रापमानित ‘स्मृतिरोगी’</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
ऊ र म एउटै अभियानमा थियौं । क्रान्ति, परिवर्तन र वर्ग संघर्षका बारेमा बताउदै हिड्थ्यौं । जन–समस्या, गरीबी र सामाजिक विभेदको अन्त्य गर्ने आश्वासनमा हामीलाई साथ दिन आह्वान पनि गथ्र्यौं, नभए बन्दुक देखाएर भए पनि साथ दिन बाध्य पाथ्र्यौं । सामन्तवादको विरुद्धमा उत्पीडित जनताका जातीय, वर्गीय, क्षेत्रीय र लैंगिक समानताका हक तथा अधिकारहरु स्थापित गर्ने हाम्रो अभियानमा हरेक बस्तीहरुबाट हामीलाई पूर्ण समर्थन मिल्थ्यो । जनताको साथ, सहयोग र विश्वासले हामीलाई अझ जुझारु भएर अघि बढ्ने हौसला मिल्थ्यो ।</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
</div><div style="text-align: justify;">समान विचार र साझा अभियानका ती संघर्षशील सहयात्राहरुमा कहिले भोक–भोकै त कहिले मुसलधारे झरीमा भिज्दै र कहिले पुष–माघीय जाडोमा कठ्यांग्रिदै रात–दिन सँगै लडीबुडी गर्दै क्रान्तिका पाइलाहरुमा अगाडि बढ्ने क्रममा कतिबेला प्रेमका टुसाहरु पलाएछन्, थाहै भएन । दुश्मनहरुको नजरमा विद्रोहीहरु, हामी कतिखेर उनीहरुको निशानामा परिने हो, जीवनको कुनै निश्चितता थिएन । तापनि जनताका बीचबाट हाँस्दै–खेल्दै युद्धभूमिमा होमिदै गर्दा–गर्दै जन–जीवन र जनताका समस्याहरुसँग नजिकबाट परिचित भइसकेका हामीहरुलाई ती सामन्तवाद र शासकको विरुद्धमा ज्यानको कुनै पर्वाह थिएन । हतियारहरुको आडमा जीवन राखेर हाम्रो प्रेम झांगिदै हुर्किरहेको थियो । प्रेमालापहरुमा हामी परिवर्तित समाजको परिकल्पनामा जीवन–संघर्षका कुराहरु पनि गथ्र्यौं । परिवर्तित समाज र जीवनको छुट्टा–छुट्टै मार्गचित्र पनि कोर्न पुग्थ्यौं । तर संघर्ष–यात्राका चरणमा सँगै हिड्दा तत्कालीन समयमा विवाह गर्नुपर्ने आवश्यकता हामीलाई थिएन ।</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
जव वृहत शान्ति सम्झौतापश्चात भएको संविधान–सभाको निर्वाचनबाट हाम्रो क्रान्तिकारी संगठन हतियार बिसाएर ठूलो पार्टीको रुपमा स्थापित भयो, ऊ सरकारमा पुग्यो भने म गाउँ फर्कन बाध्य भएँ । गाउँमा बस्दा उसको प्रेमले सताउथ्यो । प्रेमको अभावमा म एकान्तमा एकदम तड्पिन्थें । जीवनका गोरेटोहरुमा साँच्चै एउटा सहयात्री (जीवनसाथी) को आवश्यकता पर्दोरहेछ । एक्लै बस्दा मैले त्यही महशुश गर्नथालेको थिएँ । जसका लागि ऊबाट प्रस्ताव आउने आशामा धेरै प्रतिक्षा गरें । उसको र मेरो सम्पर्क पातलिदै गइरहेको थियो, सोच्थें, कार्यब्यस्तताले होला । यता म भित्र–भित्रै उसको प्रेम र साथको परिकल्पनामा झन–झन जलिरहेको थिएँ । प्रेमको तड्पनले उत्कर्ष चुम्न थालेपछि बाध्य भएर मैले नै मुख फोरें । तर त्यो अपेक्षाकृत प्रतिक्रिया थिएन । जन–क्रान्तिका नाराहरु फलाकेर जनवर्गीय क्रान्तिका भाषणहरु गर्दै हिड्ने त्यो मुखबाट आयो, ‘जाति, धर्म, दाईंजो र कुलघरानका प्रसंग अनि स्तर र नैतिकताका कुरा । कारण म एक गरीब दलितकी छोरी थिएँ ।</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
द्रष्टव्यः काल्पनिकताले कसैको जीवनमा मेल खाएमा संयोग मात्र सम्झनुहोला । मैले कुनै राजनीतिक प्रतिशोधको भावनाले यो प्रयास गरेको होइन । म राजनीतिक भाषा बुझ्ने क्षमता राख्दिन । क्रान्ति र परिवर्तनका कुरा गरेर आफूलाई ‘महान क्रान्तिकारी हुँ’ भन्ने तर ब्यावहारिक रुपमा आफू परिवर्तन हुन नसक्ने या नचाहने केही मित्रहरुप्रति यो शाब्दिक ब्यंग्य गर्ने प्रयास मात्र हो । जसले सिंगो क्रान्ति र क्रान्तिकारी शक्तिलाई नै प्रदुषित तुल्याएको छैन भन्न मिल्दैन । यहाँ सैद्धान्तिक क्रान्तिकारिता हैन, ब्यावहारिक क्रान्तिकारिताको आवश्यकता छ ।</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div>स्मृतिशैयाबाट</div><div>स्मृतिकुटी, स्मृतिबस्ती </div><div><br /></div><div>#Smritisangraha #SmritiBasti #SmritiKuti #SmritiShaiya</div>
<!--Announcement-->
<audio autoplay="autoplay" class="player" src="https://ia904704.us.archive.org/6/items/Krantikari/Krantikari.mp3"> Your browser does not support the <code>audio</code> element. </audio>
<!--Announcement-->
</div>
Ram Gurunghttp://www.blogger.com/profile/14985780660219382769noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4784730770880340583.post-10166511400543628622010-07-18T23:40:00.007+05:452023-02-23T02:59:55.561+05:45मेरो यथार्थ मान कति ?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-iGI6huQnNmg/XxM53xORK1I/AAAAAAAASes/twDfSEDYhZcgq9pU-MRxzxeg_6NLDFb_ACLcBGAsYHQ/s750/what.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="550" data-original-width="750" src="https://1.bp.blogspot.com/-iGI6huQnNmg/XxM53xORK1I/AAAAAAAASes/twDfSEDYhZcgq9pU-MRxzxeg_6NLDFb_ACLcBGAsYHQ/d/what.jpg" /></a></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
म त शून्य हजुर</div>
शून्य प्रायः शून्य नै हुन्छु<br />
गुणा गरेपनि, भाग गरेपनि,<br />
आखिर शून्य, शून्य नै हुन्छु<br />
<br />
मेरो मूल्य आफैसँग इमान्दार भै सोधें<br />
मेरो मानको पहिचानमा अनेक उपाय रोजें<br />
उपलब्ध सबै विधि पनि अपनाएँ<br />
आखिर म त शून्य थिएँ, शून्यता नै पाएँ<br />
त्यसैले त पीडाबोधमा आफ्नै मूल्य गुन्छु<br />
यथार्थको धरातलमा अस्तित्वविहीन हुन्छु<br />
<br />
मैले आफूलाई कसैसँग जोडी हेरें,<br />
मैले आफूबाट कसैलाई घटाई हेरें<br />
जोड्दा उसकै अस्तित्वमा लुक्न पुगें<br />
घट्दा त झन आफै नै गुम्न पुगें<br />
शून्यको त वास्तविक मान छैन भन्ने सुन्छु<br />
हर–हिसाबले आखिर म त शून्यतामै हुन्छु<br />
<br />
हे मलाई आश्रय दिएर प्रयोग गर्ने मानव समुदाय<br />
अब म हात उठाएर सोध्दैछु– ‘मेरो मूल्य कति ?’<br />
आखिर मेरो परिभाषित मान कति ?<br />
<div style="text-align: left;">
कृपया मुल्याङ्कन गरी पाऊँ<br />
<br />
<br /><b>योगी </b><strong style="text-align: justify;">सर्वत्रापमानित ‘स्मृतिरोगी’</strong></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><div>स्मृतिशैयाबाट</div><div>स्मृतिकुटी, स्मृतिबस्ती</div><div><br /></div><div>#smritisangraha #smritibasti #smritikuti #smritishaiya</div></div>
<img border="0" data-original-height="0" src="https://1.bp.blogspot.com/-ug9pKpOKUjs/XZviCxXQ6-I/AAAAAAAASEA/gDUpjuq6TS0tbHl2XYxTVsOJq-y2cE33ACLcBGAsYHQ/s1600/value_smritirogi.png" width="0" /></div>
</div>
</div>
<!--Radio Player-->
<audio autoplay="autoplay" class="player" src="https://archive.org/download/LasMathiMeriAama/LasMathi.mp3"> Your browser does not support the <code>audio</code> element. </audio>
<!--Radio Player-->
<style>
#floating-radio { display:none !important;}
</style>
</div>
Ram Gurunghttp://www.blogger.com/profile/14985780660219382769noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4784730770880340583.post-59331056491122469192009-05-13T23:36:00.003+05:452020-09-20T23:35:01.196+05:45मेरो अन्त्येष्टिमा...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-AL_1DMMXW50/XxM2XT6_tCI/AAAAAAAASeg/cVrVnMKmAu4bZCbCbZhh3VO39T9NcZuPgCLcBGAsYHQ/s962/antyasti.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="607" data-original-width="962" src="https://1.bp.blogspot.com/-AL_1DMMXW50/XxM2XT6_tCI/AAAAAAAASeg/cVrVnMKmAu4bZCbCbZhh3VO39T9NcZuPgCLcBGAsYHQ/d/antyasti.jpg" /></a></div><br /><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
लासमाथि मेरी आमा झम्टी–झम्टी रुँदा,<br />
<div>
<span style="color: black;"> तिमी कुम ठोकी–ठोकी नाचिदिनू ।</span></div>
<div>
<span style="color: black;">संस्कारअनुरुप मेरो अन्त्येष्टिको मन्त्र जपिंदा,</span></div>
<div>
<span style="color: black;"> तिमी खित्का छोडी उन्माद हाँसो हाँसीदिनू ।</span></div>
<div>
<span style="color: black;">श्मशानघाटतर्फ मेरो मलामीको लस्कर लाग्दा,</span></div>
<div>
<span style="color: black;"> तिमी सुन्दर भविष्यको परिकल्पना गर्दै जन्तीसहित पराईघर जानू ।</span></div>
<div>
<span style="color: black;">श्मशानघाटमा मेरो चिता निर्माण हुँदा,</span></div>
<div>
<span style="color: black;"> तिमी आफ्नो गगनचुम्बी महलको सिंहावलोकन गर्नू ।</span></div>
<div>
<span style="color: black;">मेरो पार्थिव शरीर चितामाथि चढाईंदा,</span></div>
<div>
<span style="color: black;"> तिमी सुखानुभूतिका साथ कर्मघर सम्हाल्नू ।</span></div>
<div>
<span style="color: black;">मेरो मुखमा दागबत्ती परेको बेला,</span></div>
<div>
<span style="color: black;"> तिमी तालीको एक गडगडाहट मच्चाउनू ।</span></div>
<div>
<span style="color: black;">म अग्निले पूरै खरानी भएको बेला,</span></div>
<div>
<span style="color: black;"> तिमी संसार विजय भएको सम्झनू ।</span></div>
<div>
<span style="color: black;"> विजयको गौरवोत्सवमा ‘विशाल पार्टी’ को आयोजना गर्नू ।</span></div>
<div>
<span style="color: black;"> बश विजयको उच्छवास फेर्नू ।</span></div>
<div>
<span style="color: black;"></span><br />
<b>योगी स्मृतिरोगी रामबहादुर गुरुङ ‘सर्वत्रापमानित’</b><br />
<span style="color: black;"></span></div>
<div>
<i style="color: purple;"><span style="color: black;">(अन्तस्करणबाट प्रष्फुटित यथार्थ हृदय–उद्गार)</span></i><br />
<!--Radio Player-->
<audio autoplay="autoplay" class="player" src="https://archive.org/download/LasMathiMeriAama/LasMathi.mp3"> Your browser does not support the <code>audio</code> element. </audio>
<!--Radio Player-->
</div>
</div></div>Ram Gurunghttp://www.blogger.com/profile/14985780660219382769noreply@blogger.com0Waling 33801, Nepal27.9771813 83.7677148-0.33305253617884389 48.611464799999993 56.287415136178851 118.9239648tag:blogger.com,1999:blog-4784730770880340583.post-20973820558020654772009-03-04T00:00:00.007+05:452022-09-15T02:54:11.301+05:45किन चाहियो<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-I2JD9nr4YbE/XxM-uIg6_ZI/AAAAAAAASfA/BQ_csSJ_578hQ5RQrD3YnvJyxA-hIJObACLcBGAsYHQ/s750/separated.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="550" data-original-width="750" src="https://1.bp.blogspot.com/-I2JD9nr4YbE/XxM-uIg6_ZI/AAAAAAAASfA/BQ_csSJ_578hQ5RQrD3YnvJyxA-hIJObACLcBGAsYHQ/d/separated.jpg" /></a></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br /><div style="text-align: left;">
किन चाहियो दुःखीको साथ सुखी भेट्ने भएपछि</div>
पानी किन पेप्सीकोला प्यास मेट्ने भएपछि<br /><br />
दुःखी रोजे जिन्दगीमा पीडै–पीडा दुःखै–दुःख<br />
सुखी रोजे जिन्दगीमा मोजमस्ती सुखै–सुख<br />
सुखी रोजे चाहेजस्तो खुशी भेट्ने भएपछि<br />
पानी किन पेप्सीकोला प्यास मेट्ने भएपछि<br />
<br />
दुःखियाको घर हुन्न भर पनि हुन्न भन्छन्<br />
सुखियाको शानै बेग्लै सबैतिर नामी गन्छन्<br />
सुखी रोज शान, सुख, खुशी भेटेने भएपछि<br />
पानी किन पेप्सीकोला प्यास मेट्ने भएपछि<br />
<br />
किन चाहियो दुःखीको साथ सुखी भेट्ने भएपछि<br />
पानी किन पेप्सीकोला प्यास मेट्ने भएपछि<br />
<br />
<b>दुःखी योगी स्मृतिरोगी रामबहादुर गुरुङ ‘सर्वत्रापमानित’</b></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div><div style="text-align: justify;"><div>स्मृतिशैयाबाट</div><div>स्मृतिकुटी, स्मृतिबस्ती</div><div><br /></div></div></div>
(प्यारभन्दा पैसा प्यारो लाग्न थालेपछि स्मृतिरोगीले सहन बाध्य धारिलो वचन)<br />
</div>Ram Gurunghttp://www.blogger.com/profile/14985780660219382769noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4784730770880340583.post-82632195565592865832008-11-11T10:39:00.005+05:452023-02-23T02:59:25.330+05:45यो अर्थहीन पहिचान<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<img border="0" data-original-height="558" data-original-width="744" height="558" src="https://1.bp.blogspot.com/-7I2C3Y4wlXo/XwOHmlHJtNI/AAAAAAAASY4/i90RpGUSz44x8fSG7aUbfeTYNmnPWT3YgCK4BGAsYHg/w640-h518/introduction_smritisangraha.png" width="744" />
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><b><span style="color: red;"><br />स्तू</span></b>तिमा तिम्रै नाम जप गरी–गरी<br />
<b><span style="color: red;">मृ</span></b>तप्रायः जीवनमा तिम्रै याद छरी<br />
<b><span style="color: red;">ति</span></b>म्रै विश्वासघातले जीवन उजाडिए पनि,<br />
<b><span style="color: red;">रो</span></b>म–रोम नसा–नसामा छ तिम्रै नाम<br />
<b><span style="color: red;">गी</span></b>त, संगीत, साहित्यमा पनि तिम्रै नाम<br />
<br /><b><span style="color: red;">रा</span></b>त–दिन तिम्रै नाउँमा आँसु खसाएर,<br />
<b><span style="color: red;">म</span></b>न–मन्दिरको सिंहासनमा तिम्लाई बसाएर<br />
<b><span style="color: red;">व</span></b>सन्तको आगमनको आश गरी बस्दा,<br />
<b><span style="color: red;">हा</span></b>वा–हुरी आई सबै उडाई लगेपछि,<br />
<b><span style="color: red;">दुः</span></b>खी जीवन जिएको छु अश्रु–धारा झार्दै<br />
<b><span style="color: red;">र</span></b>हरको हत्या गरी तिम्रो पूजा गर्दै<br />
<br />
<b><span style="color: red;">स</span></b>म्झनाले सताएर साह्रै पारे पनि,<br />
<b><span style="color: red;">र</span></b>माउने दिन सकिई आँसु झरे पनि,<br />
<b><span style="color: red;">व</span></b>हार यो जिन्दगीको तिम्ले हरे पनि,<br />
<b><span style="color: red;">त्रा</span></b>समय जीवन मेरो बनाइ दिए पनि,<br />
<b><span style="color: red;">प</span></b>हिलो प्रीत नै असफल हुनु परे पछि<br />
<b><span style="color: red;">मा</span></b>याँ–अनुरागी भई बिताईदिन्छु जीवन<br />
<b><span style="color: red;">नि</span></b>यतिले कुठाराघात गरिदिए पछि<br />
<b><span style="color: red;">त</span></b>पश्वी भै तिम्रै निम्ति सिध्याईदिन्छु जीवन<br />
<br />
<span style="color: red;"><b>योगी स्मृतिरोगी राम बहादु</b></span><b><span style="color: red;">र गुरुङ 'सर्बत्रापमानित' </span></b></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div><div style="text-align: justify;"><div>स्मृतिशैयाबाट</div><div>स्मृतिकुटी, स्मृतिबस्ती</div><div><br /></div><div>#smritisangraha #smritibasti #smritikuti #smritishaiya</div></div></div></div>
<!--Announcement-->
<audio autoplay="autoplay" class="player" src="https://archive.org/download/MeaninglessIdentity_552/Meaningless_Identity.mp3"> Your browser does not support the <code>audio</code> element. </audio>
<!--Announcement-->
<style>
#floating-radio { display:none !important; visibiliti:hidden;}
</style>
</div>
Ram Gurunghttp://www.blogger.com/profile/14985780660219382769noreply@blogger.com1